Typoszereg z parametrem użytkownika
Ćwiczenie: Zamknąć wszystkie pliki projektów i otworzyć w trybie tylko do odczytu plik Cw-15-Dane.dwg
Zapisać plik na dysku, nadając mu nazwę Cw-15.dwg
Wykorzystując surowy szkic 1, utworzyć jednoparametrowy typoszereg konstrukcji 2 o parametrze MODUL będącym zmienną użytkownika jak na rysunku.
- Zwymiarować go tak jak na rysunku, za pomocą nieparametrycznych wymiarów zespolonych.
- Niezbędne więzy wymiarowe utworzyć w formie dynamicznej.
- Zastosować jedynie absolutnie niezbędną liczbę więzów wymiarowych. Wykorzystać możliwie najwięcej więzów geometrycznych.
- Nie wykorzystywać w systemie więzów linii konstrukcyjnej.
Rozwiązanie:
Istniejący stopniowany zarys utworzono za pomocą polecenia PLINIA (PLINE). Dzięki temu system więzów geometrycznych będzie prostszy. Zbędna stanie się większość więzów pokrywania się wierzchołków.
Parametrem typoszeregu konstrukcji ma być wysokość stopni (wymiar 20). Zauważmy, że szerokość każdego stopnia (wymiar 40) jest dwukrotnie większa od jego wysokości.
Przejdźmy do ćwiczeń.
Wprowadzanie więzów geometrycznych
- Przywrócić domyślną konfigurację narzędzi więzów
- Utworzyć automatycznie więzy geometryczne
AUTOWIĄZGEOM (AUTOCONSTRAIN)
- Unieruchomić lewy koniec dolnej podstawy
WIĘZGEOM (GEOMCONSTRAINT)
Efekt jest widoczny na rysunku 3
- Sprawdzić metodą rozciągania wierzchołków poprawność systemu więzów (czy zarys zachowuje odpowiedni kształt)
- Ukryć więzy geometryczne
- Wprowadzić więzy równej długości pomiędzy parami odcinków pionowych 4 i 5 oraz 4 i 6; WIĘZGEOM (GEOMCONSTRAINT)
Efekt jest widoczny na rysunku 7
- Wprowadzić więzy równej długości pomiędzy parami odcinków poziomych 8 i 9 oraz 8 i 10
WIĘZGEOM (GEOMCONSTRAINT)
Efekt jest widoczny na rysunku 11
Ukryć więzy geometryczne
- Sprawdzić metodą rozciągania wierzchołków (12) poprawność systemu więzów (czy zarys zachowuje odpowiedni kształt) i jaką ma liczbę stopni swobody.
- Zamiast jednej grupy więzów równej długości można było zastosować linię konstrukcyjną i więzy pokrywania się.
- Przykład zastosowania więzów pokrywania się został zaprezentowany w dalszej części tego rozdziału.
Nakładanie więzów wymiarowych
- Przywrócić domyślną konfigurację narzędzi więzów (patrz rozdział 44. Konfiguracja narzędzi więzów)
- Ustawić tryb tworzenia więzów wymiarowych w formie dynamicznej CCONSTRAINTFORM
- Włączyć wyświetlanie więzów wymiarowych w formie dynamicznej
- Utworzyć dwa więzy wymiarowe jak na rysunku 1, akceptując ich domyślne wartości proponowane przez program podczas tworzenia
WIĄZANIAWYM (DIMCONSTRAINT)
- Wyświetlić więzy jako nazwę i wyrażenie (2)
- Zmienić nazwę więzów (3) na Y1
- Nie zmieniać ich domyślnej wartości
- W polu więzów 4 wpisać równanie Y2=2*Y1
Efekt jest widoczny na rysunku 5
Szerokość każdego stopnia (więzy Y2) jest dwukrotnie większa od jego wysokości (więzy Y1), a w tekście więzów Y2 pojawił się symbol równania (6)
Nie zamykać pliku! Przejść do dalszych ćwiczeń.
Parametryczne modyfikacje konstrukcji
- Uruchomić Menedżera parametrów (Parameters Manager)
PARAMETRY (PARAMETERS)
- Kliknąć przycisk 6
- W polu 7 wpisać nazwę zmiennej MODUL
- Nacisnąć klawisz Tab
- W polu 8 wpisać wyrażenie 20 i zatwierdzić klawiszem Enter
- W polu 9 wpisać wyrażenie MODUL i zatwierdzić klawiszem Enter. Efekt jest widoczny na rysunku 10
- Sprawdzić, czy zarys ma odebrane wszystkie stopnie swobody
- Wyłączyćwyświetlanie więzów wymiarowych w formie dynamicznej
- Przejść na warstwę Wymiary
- Utworzyć klasyczne wymiary zespolone widoczne na rysunku 11
WYMLINIOWY (DIMLINEAR) OBIEKT (OSNAP)
Zmieniając wartość parametru MODUL i obserwując zmiany konstrukcji, sprawdzić poprawność definicji typoszeregu
Dwa przykłady wariantów konstrukcji są widoczne na rysunkach 12 i 13
- Zapisać zmiany w pliku projektu Cw-15.dwg.
Materiał opracowany na podstawie książki Andrzeja Jaskulskiego "AutoCAD 2014 / LT2014 / 360 (WS)+. Kurs projektowania parametrycznego i nieparametrycznego 2D i 3D", Wydawnictwo Naukowe PWN 2013, str. 757 - 768.