Typoszereg z parametrem użytkownika

Ćwiczenie: Zamknąć wszystkie pliki projektów i otworzyć w trybie tylko do odczytu plik Cw-15-Dane.dwg

Zapisać plik na dysku, nadając mu nazwę Cw-15.dwg

Wykorzystując surowy szkic 1, utworzyć jednoparametrowy typosze­reg konstrukcji 2 o parametrze MODUL będącym zmienną użytkow­nika jak na rysunku.

 

• Zwymiarować go tak jak na rysunku, za pomocą nieparametrycz­nych wymiarów zespolonych.
• Niezbędne więzy wymiarowe utworzyć w formie dynamicznej.
• Zastosować jedynie absolutnie niezbędną liczbę więzów wymiaro­wych. Wykorzystać możliwie najwięcej więzów geometrycznych.
• Nie wykorzystywać w systemie więzów linii konstrukcyjnej.

 

Rozwiązanie:

Istniejący stopniowany zarys utworzono za pomocą polecenia PLINIA (PLINE). Dzię­ki temu system więzów geometrycznych będzie prostszy. Zbędna stanie się większość więzów pokrywania się wierzchołków.

Parametrem typoszeregu konstrukcji ma być wysokość stopni (wymiar 20). Zau­ważmy, że szerokość każdego stopnia (wymiar 40) jest dwukrotnie większa od jego wysokości.

Przejdźmy do ćwiczeń.

 

Wprowadzanie więzów geometrycznych

• Przywrócić domyślną konfigurację narzędzi więzów
• Utworzyć automatycznie więzy geometryczne

AUTOWIĄZGEOM (AUTOCONSTRAIN) 

• Unieruchomić lewy koniec dolnej podstawy

WIĘZGEOM (GEOMCONSTRAINT)

Efekt jest widoczny na rysunku 3

 

• Sprawdzić metodą rozciągania wierzchołków poprawność systemu więzów (czy zarys zachowuje odpowiedni kształt)
• Ukryć więzy geometryczne
• Wprowadzić więzy równej długości pomiędzy parami odcinków pionowych 4 i 5 oraz 4 i 6; WIĘZGEOM (GEOMCONSTRAINT)

Efekt jest widoczny na rysunku 7

 

• Wprowadzić więzy równej długości pomiędzy parami odcinków poziomych 8 i 9 oraz 8 i 10

WIĘZGEOM (GEOMCONSTRAINT)

Efekt jest widoczny na rysunku 11

Ukryć więzy geometryczne

 

     

• Sprawdzić metodą rozciągania wierzchołków (12) poprawność systemu więzów (czy zarys zachowuje odpowiedni kształt) i jaką ma liczbę stopni swobody.

 

• Zamiast jednej grupy więzów równej długości można było zastosować li­nię konstrukcyjną i więzy pokrywania się.

• Przykład zastosowania więzów pokrywania się został zaprezentowany w dalszej części tego rozdziału.

 

 

Nakładanie więzów wymiarowych

• Przywrócić domyślną konfigurację narzędzi więzów (patrz rozdział 44. Konfigu­racja narzędzi więzów)
• Ustawić tryb tworzenia więzów wymiarowych w formie dynamicznej CCONSTRAINTFORM
• Włączyć wyświetlanie więzów wymiarowych w formie dynamicznej
• Utworzyć dwa więzy wymiarowe jak na rysunku 1, akceptując ich domyślne war­tości proponowane przez program podczas tworzenia 

WIĄZANIAWYM (DIMCONSTRAINT) 

• Wyświetlić więzy jako nazwę i wyrażenie (2)

  

• Zmienić nazwę więzów (3) na Y1 
• Nie zmieniać ich domyślnej wartości

 

• W polu więzów 4 wpisać równanie Y2=2*Y1

Efekt jest widoczny na rysunku 5

Szerokość każdego stopnia (więzy Y2) jest dwukrotnie większa od jego wysokości (więzy Y1), a w tekście więzów Y2 pojawił się symbol równania (6)

Nie zamykać pliku! Przejść do dalszych ćwiczeń.

 

Parametryczne modyfikacje konstrukcji

• Uruchomić Menedżera parametrów (Parameters Manager)

PARAMETRY (PARAMETERS)

• Kliknąć przycisk 6
• W polu 7 wpisać nazwę zmiennej MODUL
• Nacisnąć klawisz Tab
• W polu 8 wpisać wyrażenie 20 i zatwierdzić klawiszem Enter

 

• W polu 9 wpisać wyrażenie MODUL i zatwierdzić klawiszem Enter. Efekt jest widoczny na rysunku 10

 

 

• Sprawdzić, czy zarys ma odebrane wszystkie stopnie swobody
• Wyłączyćwyświetlanie więzów wymiarowych w formie dynamicznej
• Przejść na warstwę Wymiary
• Utworzyć klasyczne wymiary zespolone widoczne na rysunku 11

WYMLINIOWY (DIMLINEAR) OBIEKT (OSNAP)

 

Zmieniając wartość parametru MODUL i obserwując zmiany konstrukcji, spraw­dzić poprawność definicji typoszeregu

Dwa przykłady wariantów konstrukcji są widoczne na rysunkach 12 i 13

 

• Zapisać zmiany w pliku projektu Cw-15.dwg.