Podstawy techniki bloków w CAD

W programach CAD bloki stosujemy w przypadku projektów zawierających powtarzające się identycz­ne złożone obiekty. Przykłady bloków pokazano na rysunku. Zacieniowane kwadraty to tzw. punkty wstawienia (uchwyty).

 

Bloki mogą być zarówno obiektami płaskimi, jak i przestrzennymi. Na dolnym rysun­ku są widoczne te same bloki obserwowane w inny sposób w przestrzeni projektu. Widoczna na rysunku siatka jest wyświetlana w obszarze granic na płaszczyźnie XY.

 

 

 

Blok może być standardowy lub opisowy (Annotative) dla zadanej podziałki (skali) lub grupy podziałek rysunkowych (skal).

• Obiekt opisowy dostosowuje automatycznie swój wygląd do aktualnej skali opisu (Annotation Scale) ustawionej na karcie Model w taki sposób, aby zacho­wać jednakowy wygląd na wydruku dla każdej z podziałek (skal), dla których został zdefiniowany.
• Opisowy (Annotative) blok dostosowuje automatycznie swoje rozmiary (skalę) do aktualnej skali opisu (Annotation Scale) ustawionej na karcie Model.

 

Podczas naszego kursu:

– przełącznik 1 będziemy włączać i wyłączać zależnie od potrzeb,

– przełącznik 2 powinien być wyłączony.

Polecenia związane z techniką bloków znajdziemy na kartach Narzędzia główne (Home) oraz Wstaw (Insert). My ograniczymy się do panelu Blok (Block) na karcie Narzędzia główne (Home).

Zacznijmy od podania definicji podstawowych pojęć niezbędnych do zrozumienia informacji dotyczących bloków.

Definicja bloku w CAD – zbiór obiektów zapisany z nazwą wewnątrzpliku projektu. 

Wystąpienie bloku – odwołanie do definicji bloku umieszczone w projekcie. Na rysunku widzimy w tym miejscu pojedynczy obiekt wyglądający tak samo jak cały zbiór obiektów tworzących definicję bloku.

Punkt wstawienia – określony podczas definiowania bloku punkt, którego współrzęd­ne trzeba będzie określić podczas wstawiania wystąpienia bloku na rysunek. W punkcie wstawienia znajduje się jedyny uchwyt wystąpienia bloku.

Potocznie określenia „blok” używa się zarówno w stosunku do definicji, jak i do wystąpienia bloku. Na rysunku można umieścić dowolną liczbę wystąpień tego sa­mego bloku. Używając języka potocznego, mówimy, że „wstawiliśmy na rysunek siedem bloków”, zamiast „wstawiliśmy na rysunek siedem wystąpień bloku”.

Jak wynika z definicji bloku, jest on zawsze obiektem wewnętrznym, a jego defi­nicja jest zapisywana w pliku projektu. Stosowanie bloków ma następujące główne zalety:

− pliki projektów mają mniejszą objętość,

− łatwiejsze jest dokonywanie zmian.

• Jeżeli zmienimy definicję bloku, to wszystkie jego wystąpienia natychmiast się uaktualnią.
• Blokiem może być także zewnętrzny plik znajdujący się w dowolnym miejscu dostępnym bezpośrednio lub za pośrednictwem sieci.

Dzięki temu całe biuro konstrukcyjne może korzystać z jednej biblioteki bloków. Wstawienie bloku zapisanego w zewnętrznym pliku spowoduje jednak dopisanie do pliku projektu definicji wstawianego bloku-pliku.

Typowe operacje, jakie należy wykonać, aby utworzyć i zastosować własny blok, są następujące:

• Utworzyć wszystkie obiekty mające wejść w skład bloku

• Utworzyć definicję bloku za pomocą polecenia BLOK (BLOCK), wybierając obiekty, z których zostanie utworzony i określając jego punkt wstawienia
• Wstawić niezbędne wystąpienia bloku za pomocą polecenia WSTAW (INSERT), określając:

– punkt wstawienia wystąpienia,

– skalę X,

– skalę Y,

– kąt obrotu w płaszczyźnie wstawienia.

 

Przykłady różnego skalowania i kątów obrotu wystąpień bloków pokazano na ry­sunku. Wartości każdej ze skal mogą być ujemne.

• Ujemna skala powoduje wstawienie lustrzanego odbicia definicji bloku.

 

 

Materiał opracowany na podstawie książki Andrzeja Jaskulskiego "AutoCAD 2014 / LT2014 / 360 (WS)+. Kurs projektowania parametrycznego i nieparametrycznego 2D i 3D", Wydawnictwo Naukowe PWN 2013, str. 630 - 646.