Korozja wżerowa

Korozja wżerowa jest rodzajem korozji lokalnej.

Powstające wżery często są niewidoczne na etapie powstawania, ubytek masy w porównaniu z korozją ogólną jest niewielki, ale postępujące lokalne uszkodzenia mogą doprowadzić do zniszczenia w wyniku perforacji elementu (rys. nr 2).

Rys. nr 4.2. Korozja wżerowa obudowy zewnętrznej układu wydechowego samochodu

Źródło: Barbara Surowska, Wybrane zagadnienia z korozji i ochrony przed korozją, Politechnika Lubelska, Lublin 2002

Zarodkowanie wżerów zachodzi w najsłabszych miejscach warstwy pasywnej: w miejscach uszkodzeń mechanicznych, w pobliżu niektórych wtrąceń niemetalicznych, na przykład siarczków.

Rozwój korozji wżerowej zachodzi przez rozrost wżerów powstałych w etapie zarodkowania i tworzenie nowych zarodków. Kształt i wielkość wżerów oraz ich udział objętościowy zmienia się w zależności od warunków korozji. Na stopach łatwo pasywujących się tworzą się wżery przykryte warstwą pasywną, na trudniej pasywujących się - wżery otwarte. Mogą one przybierać różne kształty - od półkulistych do walcowych, zależnie od rodzaju materiału, środowiska, warunków polaryzacji. Powierzchnia wżeru jest anodą więc we wnętrzu wżeru zachodzi rozpuszczanie się metalu (rys. nr 3).

Rys. nr 4.3. Rozwój wżeru jako ogniska aktywno-pasywnego w środowisku chlorków

Źródło: Barbara Surowska, Wybrane zagadnienia z korozji i ochrony przed korozją, Politechnika Lubelska, Lublin 2002

Otoczenie wżeru jest katodą i zachodzi tam redukcja tlenu. Wewnątrz wżeru następuje wzrost stężenia jonów agresywnych i znaczne obniżenie pH. Na dnie wżeru tworzy się warstwa produktów korozji. Wymiana elektrolitu między wżerem i otoczeniem zachodzi przez otworki i pory warstwy pasywnej. Skład tej warstwy, jej grubość i porowatość wpływają na ilość i wielkość wżerów oraz na szybkość ich rozrostu. Odporność na korozję wżerową zależy od rodzaju i właściwości materiału korodującego oraz właściwości elektrochemicznych i chemicznych środowiska.

Opracowano na podstawie materiałów KOWEZIU.